---

புத்தாண்டு இரவு. ஜன்னலுக்கு வெளியே வானத்தை அதிரவைத்த அந்தப் பட்டாசுச் சத்தங்கள் இப்போது முழுவதுமாக ஓய்ந்துவிட்டன. தெருக்களில் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடக்கும் காகிதத் துகள்கள் மட்டுமே கொண்டாட்டத்தின் எச்சங்களாக எஞ்சியிருக்கின்றன. வீட்டின் உள்ளே, ஆட்டம் போட்டுத் தீர்த்த குழந்தைகள் ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குச் சென்றுவிட்டார்கள். என் போனில் வாட்ஸ்அப் குழுக்கள் “Happy New Year” என்று ஒருமுறை பெருங்குரல் எடுத்துத் தத்தமது கடமையை முடித்துவிட்டு, இப்போது ஒரு நிமிடம் மூச்சு வாங்கிக்கொண்டு அமைதியாகின்றன. அந்த அமைதிதான் எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது; அந்த அமைதிதான் இப்போது எனக்குத் தேவையும்கூட. மெதுவாக என் மடிக்கணினியைத் திறக்கிறேன். ஏதோ ஒரு மின்னஞ்சலுக்குப் பதில் அனுப்பவோ அல்லது முடிக்கப்படாத வேலையை முடிக்கவோ அல்ல—மாறாக, கடந்த ஒரு வருடத்தில் நம்மைச் சுற்றி என்ன நடந்திருக்கிறது என்பதை ஒரு நிதானமான மௌனத்தில் நின்று திரும்பிப் பார்க்க.

இந்த வருடம் மற்ற வருடங்களைப் போல ஆர்ப்பாட்டம் செய்யவில்லை. வானவேடிக்கைகள் போலச் சட்டென்று தோன்றி மறையவில்லை. ஆனால், யாராலும் மாற்ற முடியாத அளவுக்கு, நம் வாழ்வின் வேர்களை மிக மெதுவாகவும் ஆழமாகவும் இது மாற்றியமைத்திருக்கிறது.

முக்கியமாக, மென்பொருள்கள் இப்போது மனுஷனிடம் அனுமதி கேட்பதையே நிறுத்திவிட்டன. ஒரு காலத்தில் “AI என்பது மனிதன் ஆட்டுவிக்கும் ஒரு சாதாரணக் கருவி” என்று நாம் பழைய காலத்துப் பெருமையில் பேசிக் கொண்டிருந்ததெல்லாம் இப்போது நகைப்புக்குரியதாகிவிட்டது. வெறும் அரட்டை அடிக்கும் ‘சாட்பாட்கள்’ காலம் முடிந்து, இப்போது ‘ஏஜெண்ட்கள்’ (Agents) உள்ளே வந்துவிட்டார்கள். அவர்கள் உன்னிடம் அனுமதி கேட்பதில்லை; உனக்காக உழைக்கிறார்கள். மீட்டிங்குகளை ஒருங்கிணைப்பதில் ஆரம்பித்து, மென்பொருள் பிழைகளைக் (Bugs) கண்டறிந்து சரி செய்வது வரை, அவை தங்களுக்குள் ஒரு மொழியில் பேசி காரியங்களை முடித்துக்கொள்கின்றன. ஒரு மென்பொருள், இன்னொரு மென்பொருளோடு நேரடியாகப் பேசிக்கொள்கிறது. இங்கே என் வேலை என்ன? வெறும் ஒரு மேற்பார்வையாளராக (Supervisor) மாறிவிட்டேன். எல்லாம் சரியாக நடக்கிறதா என்று பார்ப்பதும், எங்காவது சிக்கல் வந்தால் மட்டும் ஒரு மேலதிகாரியைப் போல விதிவிலக்குகளுக்கு ஒப்புதல் அளிப்பதும்தான் இன்றைய மனிதப் பணி. சொல்லப்போனால், ‘நடுத்தர மேலாண்மை’ (Middle Management) எனப்படும் அந்த ஒட்டுமொத்தப் பதவிகளும் இப்போது மென்பொருளாக உருமாறிவிட்டன.

இன்னொரு பக்கம் கவனித்துப் பார்த்தால், ‘பணம்’ என்ற பிம்பமே என் நினைவிலிருந்து மெல்ல மறையத் தொடங்கிவிட்டது. நான் இப்போது எதற்கும் சுறுசுறுப்பாகப் போய் “பணம் செலுத்துவதில்லை”. விஷயங்கள் பின்னணியில் தானாகவே ‘செட்டில்’ ஆகின்றன. வாகன நிறுத்தம், சுங்கக் கட்டணம், மாதாந்திரச் சந்தாக்கள் என அனைத்தும் ஒரு இயந்திரம் மற்றொரு இயந்திரத்தோடு கணக்குப் பார்த்துத் தீர்த்துக்கொள்கிறது. எனக்கு வருவது என்னவோ ஒரு குறுஞ்செய்தி மட்டும்தான். இன்னும் சில காலங்களில், என் மின்சாரக் கார் ஒரு சார்ஜிங் ஸ்டேஷனுடன் தானாகவே விலை பேசி, மலிவான விலையில் மின்சாரத்தை ஏற்றிக்கொள்ளும். என்னிடம் யாரும் வந்து அனுமதி கேட்கப் போவதில்லை. இதை வெறும் ‘ஃபின்-டெக்’ (Fin-tech) என்று மட்டும் சொல்ல முடியாது, இது ஒரு புதிய உலகத்துக்கான அடிப்படை உட்கட்டமைப்புச் சிந்தனை (Infrastructure thinking).

கிளவுட் (Cloud) தொழில்நுட்பத்தின் மீதிருந்த அந்தப் பேராசை கலந்த மோகம் இப்போது மெல்லத் தணிந்திருக்கிறது. ஆரம்பத்தில் ‘சுதந்திரம்’ என்று சொல்லி அதை நமக்கு விற்றார்கள்; ஆனால் அதன் உண்மையான முகம் ஒரு ‘விலையுயர்ந்த வாடகை’ என்பது இப்போதுதான் எல்லா நிறுவனங்களுக்கும் புரியத் தொடங்கியிருக்கிறது. கணக்குப் போட்டுப் பார்த்தபோது அந்த மயக்கம் தெளிந்தது. நிறுவனங்கள் இப்போது வெறும் மேடைப் பேச்சுகளை ரசிப்பதில்லை; மிகக் கடுமையான செலவுக் கணக்குகளைப் பார்க்கின்றன. ‘ஹைபிரிட்’, ‘எட்ஜ்’ என யதார்த்தத்திற்குத் திரும்பிவிட்டன. கவர்ச்சியான டெமோக்களை விட, நம்பகமான சிஸ்டம்கள் (Reliable Systems) தான் இப்போதைய முதன்மைத் தேவை. ஒரு கசப்பான உண்மை என்னவென்றால், இன்றைய காலகட்டத்தில் ‘நம்பகத்தன்மை’ என்பதுதான் சந்தையில் விற்கப்படும் மிகப்பெரிய ‘புதுமை’.

யாரும் கவனிக்காத ஒரு பக்கம், உயிரியல் மற்றும் மருத்துவத் துறையில் AI ஒரு சத்தமில்லாத மகா புரட்சியைச் செய்திருக்கிறது. இதற்குப் பெரிய விளம்பரங்களோ, மின்னும் மேடைகளோ இல்லை. ஆனால், மிகச் சிக்கலான புரதங்கள் வடிவமைக்கப்பட்டன; ஒரு மருந்தின் விளைவுகள் முன்கூட்டியே கணிக்கப்பட்டன. பல வருடங்கள் ஆகக்கூடிய ஆராய்ச்சிப் பணிகள் வெறும் சில வாரங்களாகச் சுருங்கின. மருத்துவமனைகள் இன்னும் பழையது போலவே அமைதியாக இருக்கலாம், ஆனால் நவீன ஆய்வகங்களுக்குள் ஏற்கனவே எதிர்காலம் மிக வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. இது ஏதோ திடீர் மாற்றம் இல்லை, பல காலமாய் சேர்ந்து வந்த அறிவின் ‘கூட்டு வட்டி’.

என் தனிப்பட்ட ரகசியம் (Privacy) ஒன்றும் அழிந்துவிடவில்லை, ஆனால் அதன் வடிவம் முற்றிலும் மாறியிருக்கிறது. கடவுச்சொற்கள் (Passwords) இன்று ஒரு தேவையற்ற சுமையாகிவிட்டன. OTP என்பது ஒரு பழைய காலத்துக் கதாபாத்திரம் போலத் தேய்ந்துவிட்டது. இப்போது என் நடத்தை, என் கையில் இருக்கும் சாதனம், நான் இருக்கும் சூழல்—இவைதான் என் புதிய அடையாளம். நான் கண் இமைக்கும் முன் எனக்கான அனுமதி கிடைக்கிறது. பாதுகாப்பு என்பது இப்போது வெளியே இல்லை, இன்ஜினுக்கு உள்ளேயே ஆழமாகப் போய்விட்டது.

அடுத்த வருடம் என்ன நடக்கும் என்று யாரும் உரக்கச் சொல்லாத ஒரு மௌனமான ரகசியம் எனக்குத் தெரிகிறது: இனி ஒரு AI மற்றொரு AI-ஐ நிர்வகிக்கும். மென்பொருள்கள் தங்களுக்குள் சட்டப்பூர்வமான ஒப்பந்தங்களைப் பேசிக்கொள்ளும். மனிதனாகிய நான் வெறும் ‘விதிவிலக்குகளை’ (Exceptions) மட்டும் சரிபார்ப்பேன். வேலைகள் ஒன்றும் காணாமல் போய்விடாது, ஆனால் அதன் வடிவம் முற்றிலும் மாறும். புத்திசாலித்தனம் (Intelligence) என்பது இனி சந்தையில் மலிவாகக் கிடைக்கும் ஒரு சாதாரணப் பொருள். ஆனால் ஒரு இக்கட்டான சூழலில் சரியான ‘முடிவெடுக்கும் திறன்’ (Judgment) தான் இனி உலகிலேயே அபூர்வமான, விலையுயர்ந்த ஒன்றாக மாறும்.

ஒரு சாதாரண மனிதனாக இதிலிருந்து நான் கற்றுக் கொள்ள வேண்டியது என்ன? நான் மென்பொருள் கோடிங் கற்க வேண்டிய அவசியமில்லை, ஆனால் ‘சிந்திக்க’க் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். எது அர்த்தமற்றது என்பதை வேகமாக அடையாளம் காணப் பழக வேண்டும். எதை மட்டும் இயந்திரத்திடம் ஒப்படைக்கக்கூடாது என்பதைத் தீர்மானிக்க வேண்டும். ஏனென்றால், வரும் காலத்தில் கருவிகள் மலிவாகக் கிடைக்கும், ஆனால் ஒரு மனிதனின் அறிவும் அவனது தனித்துவமான முடிவெடுக்கும் திறனும் மட்டும்தான் மிக உயர்ந்த விலைக்குப் பேசப்படும்.

இந்த வருடம் நமக்குக் கண்ணைப் பறிக்கும் பறக்கும் கார்களைத் தரவில்லை. ஆனால், கண்ணுக்குத் தெரியாத பலமான அமைப்புகளைத் தந்திருக்கிறது. இவை புத்தாண்டுப் பட்டாசுகளை விடச் சத்தம் குறைவானவைதான், ஆனால் நம் உலகை இதுநாள் வரை இருந்ததை விட நிரந்தரமாக மாற்றக்கூடியவை.

எதிர்காலம் ஏதோ ஒரு பெரிய சத்தத்துடன் அல்லது ஆரவாரத்துடன் வரவில்லை; அது மிக மிக அமைதியாக என் வாழ்க்கைக்குள் ‘லாகின்’ (Login) ஆகிவிட்டது.

---

–